11. Şubat . 1957

Evet geldik On Bir Şubat tarihine . Bugün pazartesi 11 şubat 2019 . 1957 yılının 11 Şubat günü Altmış iki sene öncede Pazartesi gününe tekabül etmekteymiş. Şerif Ali Oğlu Mehmet , Bu yaşlarda belki çocukluğundan daha enerjik , daha sempatik ve daha özgür bir birey olmanın mutluluğunu yaşamakta. Ben hep derdim ki , seni babaannem iyi ki doğurmuş . Babaannemin bu dünyadaki en en en büyük , kutsal eserisin sen. Bu sene, içim burkularak yazıyorum bunları . Çünkü , bu sene eser sahibi yok . Bak yine gözlerim doldu. 36 gün önce ayrıldığın Bu dünyada; senin izinin , senin şevkatinin , senin sevginin aktarıldığı evladının doğum günü babaannem. O Bu dünya'da varlık amacını bilen ve ona göre yaşayan bir insan. Öncelikle Çok iyi bir insan , Çok iyi bir baba , çok iyi bir yaren... Yola çıkabilirsin mesela , asla yarı yolda bırakmaz . Emaneti bırak gözün arkanda kalmaz. Sırtını yasla , düşme tehlikesi yaşamazsın. Güvenini asla yıkmaz. Sözü senettir. Yapamayacağı veya yapmak istemediği bir şeyi asla söylemez. Bunları zaten sen biliyorsun . Övgü de değil bunlar . İnsan olan herkesde varolması gereken özellikler. Sen Huzur için de uyu biz el ele , gönül gönüle yolumuza devam ediyoruz. Bir de Babacığım , Son kalanım , Seni çok seviyorum. Mutlu bir yaş geçir .

Ortak hüzün

Merhaba,

Gecirdigim (yas dönemi ) dedikleri zamanı pek de iç açıcı geçiremiyorum. Neşemin tamamının gitmiş olduğunu biliyorum. Gülmeye çalışıyorum.  Ama olmuyor.  Güldüğüm zamanlarda ağlamakla karışık ruh hastası kıvamı bir şey ortaya çıkıyor.  Kitap okuyamiyorum. Açtığım kapakları 2 sayfa sonra kapattım . Masal masal içinde kitabından dahi sıkılmış olmamla birlikte , okuyacağım her şeyi geri çevirdiğim bir dönemdeyim.

Bazen ağlayarak buluyorum kendimi. Gün içinde normal çalışırken , kahve hazırlamak için su kaynatırken , metal müzik dinlerken, çamaşır asarken... nedenini kurcalamıyorum.  Nasıl hissediyorsam öyle yaşıyorum.

Sevgilim bu duruma bir anlam veremiyor.  Adam yazık şaşkın. Neşemi özledi belki. Ne de olsa onun sevdiği kişi gitmiş , yerine daha sinirli,somurtan,  sürekli gözleri ağlamaklı bir insan gelmiştı.

Telefon rehberinde konuşmak için arayacağım numarayı bulamamakla birlikte,  sanki duvarların,  denizin,  yastığın beni daha ıyi anlayacağını düşünmekteyim.  Sosyal hiç bir ortam beni cezbetmiyor. Yaptığım ve yediğim hiç bir şey tat ve anlam vermemekle birlikte , gereksiz geliyor . Ama uykuyu hala oldukça seviyorum.  Aaa bak sevdiğim  ve sevmeye devam ettiğim bir şey... Bir de yürüyüşü bırakmadım,  hatta koşuya dönüştü. Ufak ufak  yazdıkça açılıyor muyum ne ? Bir de yazıyorum.  Evet şu an içindekileri dökmek için yazıyorum,. Bu da pek de kötü olmadığımın  kanıtı.


Işte böyle böyle adım atacağım.  " Çok da kötü değilim yahu " deyip kendimi telkin etmekle birlikte,  enerjimi arttırmak için elimden geleni yapacağım.  Bu şekilde de yaşamak zormuş. Sürekli bu şekilde yaşayanlara kolaylıklar diliyorum. Yasta,melankolik, yüzü asıkta  yaşanmıyor be.

Ocak ayının laneti demek istemiyorum fakat bu ay pek iyi haberler alamadım.  Hatta bu yazıyı yazarken bile iki iyi olmayan haber daha aldım. Bir tanesi daha ıyi sonuçlanmakla birlikte , diğeri ani , acele ve hüzün doluydu. Adını bile bilmiyorum , hiç bir ortamda bulunmadım . Fakat bir insanı sevmek demek , her şeyi ile , tüm çevresindeki sevdiği insanlar ile birlikte sarmaktır.  Sevincinde çığlık atmak , üzüntüsünde yastıklara sarılıp ağlamaktır. Ölüm anında ortak acılar ortaya çıkıyor ki,  bu kişi neşesi ile tüm dünyayı aydınlatıyorsa,  beş kat daha üzülme ihtimalin olabiliyor.

Yaşamlarınızın kıymetini bilin, gösterişten uzak , sade, içten bir yasam için ne gerekiyorsa yapın. Gülmekten ve ağlamaktan vazgeçmeyin.

Sevgiler

Karanlık

Beni bu dünyada en çok seven insan bugün öldü. "Kötü haberi aldık " diyen babam nasıl söyleyeceğini düşünürken anladım. Kendimi süper kahraman gibi hissederken , süper güçlerin hiç bir işe yaramadığını da bugün anladım. Bir daha kontrol edin deyişim hala kulaklarımda ... Kalakaldım. Olduğum yerde. Dünya dönmeye , hayat akmaya devam ederken benim çevremde ölümün yankıları vardı. Kalakaldım . Olduğum yerde . Elim yazmaz. Dilim konuşmaz oldu. Beni bu dünyada en çok seven kişi öldü . Kimsesizlik çöktü . Gidipte hep bulacağımı düşündüğüm , göğsünde hep ağlayacağım dediğim kişi bugün öldü. Saçımı en çok okşayan el bugün gitti. Sığınağım dediğim kalp bugün durdu. Vücut soğudu . Yatarken , konuşurken,  kendi gezegeninde öldü. Bizim giremediğiniz o gezegenin kilidini kapattı ve gitti. Beni hiç bilmediğim bir üzüntü de bıraktı . Bugün beni dünyada en çok seven kişi öldü. Hikayeleri ile öylece bıraktı beni. Elimdekileri nereye bırakacağımı söylemeden gitti. Beni kızı zannederek , beni doğurduğunu zannederek öldü. Ama ben biliyorum , beni en çok seven kişi sendin. Senin nefes almadığını bilerek nasıl yaşanır öğrenmem gerek . Ağlamamı  kesmem gerek. Ve senin evlâdın  olarak kalan son iki insanımla  yasamayı öğrenmem gerek . Daha yazamayacağım. Kısaca Beni dünyada en çok seven insan öldü.